I tak znowu znajduję się w tym momencie w którym serce prawie wyskakuję mi  z klatki, ale to nie z miłości. To ze strachu.

A boję się czegoś zupełnie normalnego, czegoś do granic możliwości ludzkiego- przemijania.

Bo każda chwila, każdy papieros oraz film w końcu się kończy. I my wszyscy dopalimy te papierosy siedząc po napisach, głupio myśląc, że uda nam się załapać na następny seans. Kiedy rzeczywistość nieubłaganie wyprasza nas z sali upominając o zakazie palenia.

Dla wszystkich marzycieli.

Zapach letniej nocy.